Ik spreek mij uit over de oorlog in Palestina/ Israël

Mij nog langer niet uitspreken voelt als medeplichtig zijn.

Wegkijken kan niet meer.

Genocide is een proces en Israël zit er middenin.

De afgelopen dagen is mijn perspectief gekanteld. De schellen zijn van mijn ogen gevallen. Dat kwam door de Cultureel Antropoloog Sinan Çankaya. Ik lees momenteel zijn boek en luisterde een lang interview met hem op de podcast NRC Het uur. Ik kwam hem op het spoor door over hem te lezen in het filosofieboek Iemand zijn van professor Joep Dohmen, bij wie ik college heb mogen lopen. Het valt allemaal samen met het recente standpunt van NRC, het rapport van het NIOD, de brieven van de burgemeester van Amsterdam en andere gemeenten, het opiniestuk van Frans Timmermans in NRC, het optreden van Sinan Çankaya in Buitenhof en de demonstratie die vandaag plaatsheeft in Den Haag. Israël is bezig genocide en etnische zuivering te plegen op de Palestijnse bevolking in Gaza en de Westerlijke Jordaanoever. Ik roep onze regering op om een rode lijn te trekken. Nooit meer is nu. 

Ik heb mij tot nu toe over deze kwestie niet uitgesproken. Omdat ik het ingewikkeld vond. Ik ben tegen antisemitisme en ben geen moslim. Toen moslims als Tofik Dibi al van meet af aan in de maanden na 7 oktober genocide riepen maakte mij dat boos. Want ik zat nog in de verwerking van de gruwelijkheden die Hamas gepleegd had op de Israëliërs. Bovendien vond ik de term genocide de meest zware term die je gebruiken kunt en ik vond dat ze daar niet zo licht mee moesten schermen. Maar…. sinds die tijd zijn de oorlogsdaden van Israël niet meer opgehouden. In feite is het alleen maar erger en erger geworden. Nu spreekt de regering Netanyahu over de totale vernietiging van Gaza. En daarom is langzaam mijn denken gaan kantelen. Toen heb ik geluisterd naar Sinan Çankaya en vielen mij de schellen van de ogen.

Wat ik leerde van Çankaya: De lijn van het westerse kolonialisme naar de Holocaust naar Gaza. 

Europa is er in de zeventiende eeuw op uitgetrokken de wereldzeeën over en heeft in andere landen kolonies gesticht, volkeren vermoord, beroofd, onderdrukt en uitgebuit, waarvan de effecten tot op de dag van vandaag te merken zijn. Het kolonialisme is in de Tweede Wereldoorlog als een boemerang teruggevlogen op onszelf met de nazi’s die de meest gruwelijke genocide pleegden op de joden. Daarna zeiden we collectief: nooit meer oorlog. Ons schuldgevoel naar de joden drong (pas) in de jaren zestig tot ons door en antisemitisme was uit den boze. De joden, altijd gediscrimineerd, gingen erbij horen en wij gingen zelfs spreken van onze joods-christelijke traditie en cultuur. In het conflict tussen de Palestijnen en Israëliërs kozen wij altijd de kant van Israël. En dat doet onze regering nog steeds.

Maar de staat Israël is zelf een koloniale vestiging in Palestina vanaf 1948. Met de Nakba zijn 750.000 Palestijnen verdreven van hun woongebied. En sindsdien hebben wij keer op keer gezien dat de Palestijnen vernederd worden, meer en meer grondgebied zijn kwijtgeraakt, opgesloten zitten, moeilijker en moeilijker kunnen importeren en exporteren, een pas moeten laten zien om ergens binnen te komen, door achttien jaar oude Israëliërs bevolen worden zich uit te kleden voordat ze toegang krijgen tot bepaalde gebieden. De vernedering is diep en de woede groeit. Zoals mijn moeder dan vroeger zou zeggen: Een voedingsbodem voor Hamas. Mijn moeder zou vroeger dan zeggen: daar komen bargebieten van. Toen kwam de uitbarsting van 7 oktober. Dat had geen verrassing meer moeten zijn, hoe gruwelijk die dag ook verliep.

Via het Europese kolonialisme, naar de Holocaust, naar nu, zien we een doorlopende lijn. Israël doet nu aan de Palestijnen waar de Europese voorgangers hun voorgingen. Maar de Nederlandse regering blijft Israël de hand boven het hoofd houden. Want Israël afvallen zou gezien kunnen worden als antisemitisme. Maar dat is het niet. Nooit meer oorlog, wat ons in Europa sinds de Tweede Wereldoorlog wel gelukt is (afgezien van Bosnië), moet ook gelden in Israël/ Palestina. Nooit meer is dus nu.

Daar komt bij dat het vriendjesbeleid van onze overheid jegens Israël gepaard gaat met uitgesproken anti-moslim haat. Waren het toen de joden die er niet bij mochten horen, nu zijn het de moslims die er niet bij mogen horen. En met die aanhoudende anti-moslim haat, groeit het rechts-populisme en rechts-extremisme. En dat leidt weer tot het gevaar van de ineenstorting van de democratie. In Nederland, in Europa en in Amerika. Straks zitten we als we niet oppassen opgescheept met fascistische staten, autocratische staten, dictatoriale staten. En God verhoede dat het zover komt. Want als het zover komt, kan ik geen blog meer schrijven. Dan is het gedaan met onze vrijheid.